توضیح درباره شعرها اینکه دوبیت اول غزل اول را دقیقا در خواب و بیداری ، یعنی زمانی که از خواب پریده بودم سرودم و غزل دوم زمانی سروده شد که حال عجیبی داشتم، بی حوصله بودم و داشتم با کامپیوتر کار میکردم که یک درد غریبی همزمان توی سر و سینه ام احساس کردم و همین حال الهام بخشم شد که وُرد رو باز کنم و این چند بیت رو بنویسم.

چرا در خواب و بیداری ندارم من امان از تو
ندارم هیچ آرامی نمی مانم نهان از تو

اگر میلت به ما باشد بیا ور نه برو جانا
ندارم بیش از این طاقت که بر لب هست جان از تو

رضایم من به لبخندت اگر چه با دگر باشد
اگر خوشبخت باشی تو  رضایم بی گمان از تو

خدا را شاهدی دانم که میدانم که میداند
چه ها میرفت از عشقت به جان چون خزان از تو

مگر دیگر به خواب آیی دمی من چهره ات بینم
نمیخواهم دگر جایی بگیرم یک نشان از تو

برو با دیگری بنشین به یار تازه رخ بگشا
نمی میرد دلم بی تو ندارد او فغان از تو

اگر بینی که در شعرم تو مهمانی و ره داری
فقط در خواب دیده ام رخی چون ارغوان از تو

شنو اتمام حجت را نیا در خواب من دیگر
که دل کند آصف از عشقت نمی گیرد نشان از تو

***

هجوم درد امشب بی مهار است
تمام قلب قصد این شکار است

کجایی عشق آی ای بی مروت
بیا ؛ صحرای جانم بی حصار است

صدای نبض؛ آهنگِ هجوم است
چرا ای قلبْ ضرب آهنگْ جار است

بیا ای عشق؛ آی ای منجی قلب
شنیدم دست هایت گرم تار است

بزن ماهور یا نه شور بنواز
بخوان از خویش دنیایم غبار است

الا ای عشق؛ آی ای صاحب قلب
بخوان از یار قلبم تنگ یار است

بخوان از یار آری از عدویم
تمام درد از یار و نگار است

نخوان ای عشق؛ سازت بر زمین زن
به آصف درد خوش از هر چه یار است